Dam 6 Upadek cesarstwa zachodniorzymskiego : Opisz krótko wędrówki ludów .

Od końca IV w. n.e. na w granice Imperium Rzymskiego zaczęły masowo napływać barbarzyńskie plemiona germańskie. Wcześniej Germanowie również osiedlali się na ziemiach cesarstwa lecz była to kolonizacja pokojowa, przybysze asymilowali się z miejscową ludnością, a pod koniec istnienia państwa rzymskiego stanowili podstawę armii cesarskich. Sytuacja zmieniła się, gdy germańscy Goci zostali wyparci ze stepów czarnomorskich przez koczowniczych Hunów. Germanowie, uciekając przed najeźdźcami, osiedlili się na terenach cesarstwa, w Tracji nad Morzem Egejskim. Północno-wschodnią granicę Rzymu na rzece Ren przekroczyli Swewowie, Frankowie, Wandalowie i Burgundowie. Barbarzyńcy wtargnęli na tereny cesarstwa w okresie osłabienia władzy centralnej, ciągłych konfliktów o tron. Plemiona angażowały się w konflikty o władzę, dewastowały tereny Imperium (w 410 r.n.e. Wizygoci złupili nawet Rzym), czym przyczyniały się do wzrostu chaosu i przyspieszali upadek Cesarstwa. Ludy barbarzyńskie zajmowały dawne tereny Imperium pod własne osadnictwo; wspomnieni Wizygoci osiedli w Hiszpanii, Wandalowie na północno-zachodnich wybrzeżach Afryki. Brytanię najechali Anglowie, Sasi i Jutowie, a Frankowie zagarnęli Galię. Największe zagrożenie dla słabnącego Rzymu stanowili Hunowie plądrujący jego terytorium pod wodzą Attyli. W roku 451 r.n.e. w bitwie na Polach Katalaunijskich wojskom cesarskim i germańskim udało się Hunów pokonać, ale nie był to koniec wędrówek i najazdów barbarzyńców. W granice rzymskie wtargnęli wówczas Burgundowie a koniec V i pierwsza połowa VI w to okres, gdy Italię najechali Ostrogoci i Longobardowie.