Czym jest chrześcijańska nadzieja?

Nadzieja chrześcijanina jest łaską, której można się wyrzec i nie korzystać z niej, ale nie można jej zniszczyć, ponieważ jako moc darowana człowiekowi razem z łaską wiary w czasie chrztu umiera dopiero ze śmiercią człowieka. Zgodnie z myślą chrześcijańską, nawet niechrześcijanie nie są skazani na beznadziejność, gdyż Bóg jest ojcem wszystkich ludzi[1]. Chrześcijańska nadzieja stanowi wyraz przymierza zawartego przez Boga ze swoim Ludem. Kościół, jako wspólnota nadziei, ukazuje swą istotę poprzez akty nadziei i jej mocą idzie poprzez cierpienia i udręki tego czasu ku Bogu Trójjedynemu[2]. Bóg, który jest Stwórcą życia nierozdzielnie związanego z nadzieją i Stwórcą człowieka, który nie może żyć bez nadziei, jest Bogiem miłości przekraczającej śmierć, czyli największej nadziei. I jeśli duch w człowieku połączony jest z Duchem Bożym (nawet, jeśli połączenie to dokonuje się w ostatniej godzinie życia) taką miłością, która ogarnia całą świadomość, stając się miłością nie tylko do Boga, lecz również do ludzi, to może mieć nadzieję graniczącą niemal z pewnością, że przekroczy śmierć[3]. Nadzieja chrześcijańska jest otwarta na rzeczywistość, która nie jest weryfikowalna fizycznie. Mimo, że nie jest ani widzialna, ani doświadczalna, to jednak realnie istnieje. Zmierza do osiągnięcia dóbr nadprzyrodzonych obiecanych przez Boga. Pochodzi z wiary nadprzyrodzonej, jest znakiem, zarodkiem Królestwa, które ma nadejść[4]. Nadzieja człowieka wierzącego zasadza się na widzialnych znakach transcendentnej przyszłości w Bogu. Jest to przyszłość, w której Chrystus już zamieszkał pośród nas i jako Zmartwychwstały kieruje naszym życiem[5]. Według Ignacego Verhack’a, fundamentem nadziei chrześcijan są znaki wskazujące na dar Ducha Świętego. Duch Święty został dany jako ożywiająca siła Boga. Czytamy także: Przez Niego wyście uwierzyli w Boga, który wzbudził Go z martwych i udzielił Mu chwały, tak że wiara wasza i nadzieja są skierowane ku Bogu (1 P 1, 21). Zadaniem nadziei chrześcijańskiej nie jest jedynie potwierdzanie istnienia kogoś, kto jest nam niedostępny, ale możliwość kontemplowania samoobjawienia i wierności Boga[6]. Nadzieja chrześcijańska ma w pierwszym rzędzie charakter wertykalny[7]. Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, [kotwicy], która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas (Hbr 6, 19-20). Hans Urs von Balthasar mówi o obowiązku posiadania nadziei dla wszystkich, przy czym odrzuca apokatastazę i „puste piekło”. Nadzieja dla wszystkich zasadza się na miłosierdziu Boga. Według J. Daniélou zbyt często ujmujemy nadzieję indywidualistycznie, jakby dotyczyła ona tylko naszego zbawienia. Tymczasem nadzieja wiąże się z wielkimi dziełami Boga, które obejmują całe stworzenie i dotyczą losu całej ludzkości[8].

Własnymi słowami: Jest to nadzieja na niebo i życie wieczne. To ona pozwala nam wieżyc w boga w najtrudniejszych momentach naszego życia. To ona odchodzi razem z nami. Mówi si, że ; ,,Wiara i nadzieja umierają ostatnie..." Ona w nas tkwi i podtrzymuje na duchu, gdy jesteśmy na dnie. Ta nadzieja jest nam dana od Boga i tylko od nas zależy, czy to na co mamy nadzieję się spełni...