Na czym polegała dezintegracja osobowości w „Inny świat” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego ? bardzo proszę o pomoc

Pierwsze wydanie (w języku angielskim) - 1951, Londyn Wydanie w języku polskim - 1953, Londyn Pierwsze oficjalne wydanie w Polsce - 1989 Autor Gustaw Herling-Grudziński (1919-2000) - przed wojną student polonistyki na UW, - w 1940 aresztowany przez NKWD przy próbie nielegalnego przekroczenia granicy i skazany na 5 lat łagru, - więzień Jercewa pod Archangielskiem, - zwolniony po demonstracyjnej głodówce w styczniu 1942 (amnestia dla Polaków), - żołnierz armii gen. W. Andersa (udział w bitwie pod Monte Cassino), - po wojnie: decyzja o emigracji (Londyn, Monachium, Neapol), - działalność dziennikarska - współpraca z radiem Wolna Europa i paryską Kulturą, - działalność pisarska: szkice, np. książkowy debiut - tom Żywi i umarli (1945), opowiadania, najbardziej znane to Wieża, Drugie przyjście. Dziennik pisany nocą - kolejne tomy obejmujące lata 1971-1988, eseje, np. "Godzina cieni". Borowski po hitlerowskim obozie pozostał wypalony i cyniczny. Stracił wiarę. Ja wyszedłem z Jercewa poraniony. Przede wszystkim psychicznie, ale nie straciłem wiary w człowieka i w podstawowe wartości. Nie uwierzyłem, że system sowiecki zwycięży. (z wywiadu z pisarzem, za Cogito 14/99) Epoka Współczesność: okres powojenny - czas rozrachunku z przeżyciami wojennymi i łagrowymi, - zimna wojna - niechęć do komunizmu, - zwrot ku prozie dokumentalnej. Geneza utworu: W literaturze po drugiej wojnie światowej wyraźnie dominują formy dokumentalne. Po cóż fikcja, skoro życie przerosło ludzką wyobraźnię? Czasem trudno uwierzyć nawet w to, czego autorzy rzeczywiście doświadczyli. Także tragiczne przeżycia więźniów sowieckich łagrów wielokrotnie stawały się tematem pisanych przez nich utworów wspomnieniowych. Gustaw Herling-Grudziński mówi o genezie "Innego świata": Nie myślałem o spisywaniu wspomnień. To był impuls. Za parę kopiejek, które jeszcze miałem, kupiłem notesik - miał metalową okładkę, zachowałem go zresztą jako pamiątkę - i próbowałem pisać. () Tym bardziej że żegnający mnie przyjaciele ciągle powtarzali, nie wiedząc zresztą, że kiedyś będę pisarzem, "opowiedz to, co przeżyliśmy, i co przeżyłeś razem z nami".