Zad. Korzystając z dostępnych ci źródeł, napisz natakę na temat owady-pasożyty zwierząt i człowieka. pomóżcie błagam!

Pasożyty człowieka. Pasożytnictwo ma miejsce w sytuacji, gdy pewien organizm wykorzystuje inny, traktując go jako miejsce rozwoju i życia. Organizm, który jest zamieszkany przez pasożyty, daje im schronienie, pokarm i możliwości rozmnażania zwany jest żywicielem bądź gospodarzem. Pasożyty człowieka są to wszelkie żywe organizmy rozwijające się i rozmnażające wewnątrz organizmu lub na skórze. Pasożyt może negatywnie wpływać na organizm żywiciela, ponieważ jego produkty przemiany materii oraz wszelkie wydzieliny i substancje wydalane mogą być dla gospodarza toksyczne. Istnieją gatunki, które potrzebują dwóch lub jeszcze większej liczby żywicieli w cyklu rozwojowym. Aby taki pasożyt mógł osiągnąć formę dojrzałą w organizmie ludzkim musi mieć żywiciela pośredniego, w którym dochodzi do przeobrażeń rozwojowych. Organizm człowieka jest zarówno żywicielem pośrednim jak i ostatecznym dla ponad pięćdziesięciu różnych pasożytów. Najwięcej jest wśród nich pierwotniaków, przywr i owadów, a także pajęczaków i tasiemców. Pasożyty można klasyfikować na wiele sposobów, w oparciu o różnorakie kryteria. Pod względem miejsca bytowania w ciele żywiciela wyróżniane są pasożyty wewnętrzne oraz pasożyty zewnętrzne. Jeśli brać pod uwagę w jakim stopniu pasożyt zależy od żywiciela i czy ta interakcja jest niezbędna, to wyróżnić można pasożyty bezwzględne, do których należy bruzdogłowiec, włosień czy zarodziec, oraz pasożyty względne czyli przygodne, jak węgorek jelitowy. Pod względem konieczności pasożytnictwa w czasie rozwoju osobniczego wyróżnić można pasożyty stałe, czyli takie, które przez całe życie bytują w tym samym żywicielu, na przykład włosień czy świdrowiec, oraz pasożyty okresowe, np. tęgoryjec. Biorąc pod uwagę systematykę, do najczęstszych pasożytów ludzi należą pierwotniaki, na przykład lamblia jelitowa, pełzak czerwonki czy rzęsistek pochwowy, płazińce - jak przywry i tasiemce, obleńce, czyli owsik, glista, włosogłówka ludzka, a także węgorek jelitowy, włosień, oraz tęgoryjec dwunastnicy. Na ludziach mogą również pasożytować stawonogi, przykładem jest świerzbowiec, wesz ludzka, pluskwa domowa i wszelkie owady "gryzące" jak muchy czy komary.

Najczęściej spotykane pasożyty zewnętrzne u zwierząt Jest wiele gatunków pasożytów zewnętrznych. W naszej strefie klimatycznej najczęściej spotykane wśród zwierząt towarzyszących człowiekowi są inwazje pcheł, choć nierzadko można spotkać się również z wszawicami czy wszołowicami. Mimo, że wszystkie te choroby mają podobny przebieg, są między nimi subtelne różnice, zarówno w przebiegu jak i w zagrożeniach jakie za sobą niosą dla zdrowia zwierząt. Pchły, są to pasożyty należące do gromady owadów. Osobniki dorosłe są bardzo charakterystyczne i łatwo można dostrzec ich szybki ruch w psiej czy kociej sierści. Ich ciało jest bocznie spłaszczone i złożone z trzech segmentów, z których największy jest wydłużony odwłok. Pchły posiadają umieszczone z przodu głowy oczy, a mimo, że usystematyzowano je w gromadzie uskrzydlonych, nie posiadają skrzydeł. Ważnym elementem budowy tych pasożytów są odnóża występujące w liczbie trzech par, z czego ostatnie są wyjątkowo umięśnione. Właśnie dzięki takiej anatomii, pchły zdolne są do wykonywania dalekich skoków, co bardzo ułatwia im przenoszenie się pomiędzy swoimi żywicielami czyli zwierzętami na których żerują. Pchły przechodzą przeobrażenie zupełne, co oznacza, że w ich cyklu rozwojowym występuje oprócz osobnika dorosłego i larwy stadium poczwarki. Co ważne, jedynie osobniki dorosłe uprawiają pasożytnictwo. Są one bowiem zaopatrzone w specyficzny typ narządów gębowych, dzięki którym mogą wbijać się w skórę żywiciela i wysysać krew stanowiącą dla nich podstawowe źródło pokarmu. Ich pojedyncze ukąszenia nie uszkadzają skóry zwierzęcia w znacznym stopniu, jednak zmasowane inwazje (a do takich dochodzi najczęściej) mogą doprowadzać zarówno do znacznych uszkodzeń mechanicznych skóry, jak i do ogólnoustrojowych konsekwencji. Masowe ukąszenia pcheł najczęściej wywołują ostry świąd, który prowokuje zwierzę do drapania się, czasem bardzo intensywnego, doprowadzającego do samookaleczeń. To z kolei skutkuje powstaniem początkowo drobnych, a później bardziej rozległych ran, które stają się doskonałą pożywkę do wszechobecnie bytujących bakterii. Na skórze mogą więc pojawić się ogniska zapalne, a także wtórne, niekiedy ropne zakażenia. U niektórych zwierząt może wystąpić reakcja alergiczna, nazywana alergicznym pchlim zapaleniem skóry (APZS). Przy bardzo nasilonej i długotrwającej inwazji pasożytów, które ciągle się mnożąc pobierają coraz więcej pokarmu – a więc krwi, u zwierzęcia może dojść do anemii czyli niedokrwistości. W konsekwencji żerowania pcheł, u zwierząt pojawiają się również objawy ogólne, takie jak apatia czy też rozdrażnienie, niechęć do zabawy, osowiałość a niekiedy nawet depresja. Bywają jednak zwierzęta, po których w ogóle nie widać żadnych zmian, nawet przy bardzo uporczywej inwazji pcheł. Szczególnie jeśli zwierzak ma długą sierść, właściciel może nawet nie zdawać sobie sprawy, że po jego pupilu grasuje cały batalion pasożytów.