Porównaj monarchie absolutne w I połowie XVIII wieku i podaj ich zalety i wady.

W XVII i XVIII wieku pojawiły się w Europie państwa, które rządzone były absolutnie, jednak fundamenty pod takie formy sprawowania władzy budowali filozofowie i pisarze polityczni z XVI wieku. Jednym z twórców, którego można nazwać antenatem późniejszych myślicieli absolutyzmu był Niccolo Machiavelli. Stworzył on model władcy, który miał dążyć do celu nie zważając na przeszkody. Machiavelli opisując formę państwa nie skupiał się na zagadnieniach społecznych, a przede wszystkim na zadaniach władcy, który miał głównie dbać o siłę państwa. Kontynuatorem myśli Machiavellego był Jean Bodin, który stał się głównym ideologiem monarchii absolutnej we Francji. Co ciekawe filozofowie traktujący o absolutyzmie działali także w parlamentarnej Anglii, czego przykładem jest Thomas Hobbes. Pierwsi filozofowie absolutyzmu pojawiali się już w XVI czy pod koniec XV wieku, jednak monarchie o silnie scentralizowanej władzy rozwinęły się dopiero w XVII stuleciu. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy była reformacja, która spowodowała podziały społeczne wewnątrz państw utrudniające wprowadzanie absolutyzmu, a także wstrząsnęła i osłabiła Europę, co przyczyniło się do decentralizacji władzy. Paradoksalnie, najpierw opóźniając wprowadzenie absolutyzmu, później reformacja okazała się być sprzymierzeńcem centralizacji władzy. Ogromne majątki kościelne, które w wyniku reform Kościoła dostały się w ręce władców były dużą podporą i siłą monarchów. Pierwszym państwem, w którym rozwinęły się rządy absolutne była Francja. Kraj ten za panowania Ludwika XIII miał szczęście posiadać genialnego polityka, który reformował państwo. Politykiem tym był kardynał Richelieu. Chcąc wzmocnić Francję pozbył się czynników niszczących ją od wewnątrz. Rozprawił się z hugenotami, wydając w 1629 roku edykt łaski pozbawiający ich niezależności politycznej, jednak gwarantujący wolność wyznania. Drugim czynnikiem destabilizującym państwo byli arystokraci, którzy także musieli ulec politycznej sile kardynała. Za kadencji Richelieu nigdy nie zwołano Stanów Generalnych, zbiurokratyzowano administrację opierając ją na kompetentnych intendentach, prowadzono także rozważną politykę zagraniczną.

...ciąg dalszy ujednolicenia wszystkich budynków kościelnych, spotykały się z dużą dezaprobatą i raczej dobrze, że józefinizm nie wszedł w życie, gdyż w dzisiejszych czasach Kościoły są ozdobą architektury wielu krajów. Cesarz Austrii Józef II Zarówno Marię Teresę jak i Józefa II można nazwać władcami oświeconymi, jednak absolutyzm i oświecenie nie dotarły w każdy zakątek państwa austriackiego. Duże zróżnicowanie etniczne Austrii spowodowało opór dla szerzenia się oświaty i reform, takim zacofanym rejonem była na przykład Galicja, jednak mimo to Austria znacznie się wzmocniła dzięki absolutyzmowi i mogła konkurować z wieloma państwami, stając się krajem silnym i znaczącym na arenie międzynarodowej. Wezel Anton von Kaunitz Kolejnym państwem, które dążyło do absolutyzmu oświeconego była Rosja. Jednak grunt rosyjski był w przeciwieństwie do pruskiego czy austriackiego mało podatny na reformy. Zacofanie cywilizacyjne i gospodarcze utrudniało Piotrowi I europeizowanie państwa. Chciał on przeprowadzić zmiany wbrew woli społeczeństwa i mimo że pchał Rosję ku lepszemu, to napotykał ogromne przeszkody. Piotr I przez okres swoich rządów centralizował władzę i próbował zreformować administrację, dopóki żył, Rosja się rozwijała, jednak po jego śmierci zapadła w kolejny okres stagnacji cywilizacyjnej. Mimo to Piotr Wielki zostawił państwo z perspektywami rozwoju, które nie zostały wykorzystane. Państwo rosyjskie Katarzyny II było uważane za monarchię oświeconą, jednak było to bardziej wynikiem jej talentu propagandowego niż rzeczywistym oświeceniem Rosji. Państwo rosyjskie po okresie panowania Piotra i Katarzyny dużo trafniej określi się używając słowa „absolutne” niż „oświecone”. Taki stan rzeczy cechował Rosję jeszcze przez wiele lat. Monarchie absolutne rozwijały się w poszczególnych państwach w innych okresach, a przede wszystkim różnych realiach. Odbiło się to na skutkach takiego sprawowania władzy. We Francji, która był ośrodkiem myślicieli oświeceniowych do oświecenia i reform nie doszło, co przekuło się na problemy wewnętrzne i wielką rewolucję. Rosja na krótko wydobyła się z odrętwienia cywilizacyjnego, można powiedzieć, że Piotr I galwanizował swoje państwo, jednak na dłuższą metę nie przyniosło to wielkich sukcesów. Prusy i Austria natomiast odniosły spore korzyści z monarchii absolutnej. Zreformowane armie, przede wszystkim pruska, siały postrach wśród żołnierzy obcych państw. Patrząc z perspektywy czasu można żałować, że Rzeczpospolita nie doczekała się władcy, który par force nie centralizował rządów, gdyż w ówczesnym czasie takie sprawowanie władzy było bardzo skuteczne i było skutecznych sposobem do stworzenie potęgi. prosze ;)