1.określ temat opisu 2.który fragment zestawia plan realny ze sferą sakralną 3.wskaż sens zestawienia 3.wskaż anafory, jaki jest ich cel zastosowania 4.wskaż epitety malarskie, jakie wrażenia tworzą 5.na jakie zmysł oddziałuje opis, jakie funkcje pełni tan zabieg 6.wskaż określenia odwołujące się do świata ludzkich uczuć, jaki nastrój tworzą i jak się wiąże z przyrodą 7.na czym polega poetyckość mimetyczności tego opisu 8.jaki kierunek realizuje ten opis tekst: Jesień szła coraz głębsza. Blade dnie wlekły się przez puste, ogłuchłe pola i przymierały w lasach coraz cichsze, coraz bladsze- niby te święte Hostie w dogasających brzaskach gromnic. A co świtanie- dzień wstawał leniwiej, stężały od chłodu i cały w szronach i w bolesnej cichości ziemi zamierającej; słońce blade i ciężkie wykwitało z głębin w wieńcach wron i kawek, co się zrywały gdzieś znad zórz, leciały nisko nad polami i krakały głucho, długo, żałośnie... a za nimi biegł ostry, zimny wiatr, mącił wody stężałe, warzył resztki zieleni i rwał ostatnie liście topolom pochylonym nad drogami, że spływały cicho niby łzy - krwawe łzy umarłego lata, i padały ciężko na ziemię, -A co świtanie- wsie budziły się później: leniwiej bydło szło na paszę, ciszej skrzypiały wierzeje i ciszej brzmiały głosy przytłumione martwotą i pustką pół, i ciszej, trwożniej tętniło życie samo - a niekiedy przed chałupami albo i w polach widni byli ludzie, jak przystawali nagle i patrzyli długo w dal omroczoną, siną... albo i te rogate, potężne łby podnosiły się od traw pożółkłych i przeżuwając z wolna , zatapiały ślepia w przestrzeń daleką... daleką.. i kiedy niekiedy głuchy, żałosny ryk tłukł się po pustych polach. A co świtanie- mroczniej było i zimniej, i niżej dymy rozsuwały się po nagich sadach, i więcej ptaków zlatywało do wsi i szukało schronienia po stodołach i brogach, a wrony siadały na kalenicach, to wieszały się na nagich drzewach lub krążyły nad ziemią, kracząc głucho - jakoby pieśń zimy śpiewając żałosną.