Król Stanisław w satyrze "Do Króla" I.Krasickiego i we fragmencie "Nieznanego Księcia Poniatowskiego".Scharakteryzuj portret króla w obu utworach. ( 250słów )

Stanisław August Poniatowski był ostatnim koronowanym władcą Polski. Królował w II połowie XVIIIw., kiedy to Polska znajdowała się pod zaborami. Nie był uważany za idealnego władcę. Mimo wybitnej działalności na polu kulturowym, nie radził sobie w prowadzeniu polityki zagranicznej i wewnętrznej kraju. Jego spobób życia nie jest adekwatny do problemów finansowych Rzeczpospoitej. Często był ofiarą krytyki nadwornych pisarzy. Mimo to teksty na jego temat chwalą jego rządy. Jego przyjaciel- Ignacy Krasicki- opisuje go w satyrze ,,Do Króla,,. Krasicki zarzuca królowi, że nie jest szlachetnie urodzony. Podkreśla jego polskie korzenie. Krytykuje również króla za to, że źle rządzi krajem. Związane to jest z jego nadmierną łagodnością, zbyt dużym gronem przyjaciół i uznaniem wśród poddanych. Uważa, że zbędne jest jego wykształcenie, ponieważ w walce najważniejsza jest siła. Wszystkie argumenty tej krytyki są pozorne. W rzeczywistości Ignacy Krasicki krytykuje Sarmatów, a wychwala postawę króla. Innym tekstem oisującym działania króla Poniatowskiego jest ,,Nieznany książę Poniatowski,, Mariana Brandysa, który został napisany w XXw. Przedstawia on wrogość szlachty wobec władcy. Nie akceptują tego, w jaki sposób się ubiera, jak żyje. Autor podkreśla też jego pozytywne cechy, takie jak mądrość, zdecydowanie i niezależność. Oba teksty zostały napisane w innych epokach, natomiast tematyka jest taka sama, mianowicie o królu Stanisławie Auguście Poniatowskim. Tekst pierwszy napisany przez Ignacego Krasickiego obrazuje nam negatywny wizerunek króla, ale oskarża szlachtę sarmacką o konserwantyzm i zacofanie. NAtomiast tekst drugi stworzony przez MAriana Brandysa pokazuje króla pozytywnie na tle uwczesnej magnaterii i szkachty Polskiej. Zwraca uwagę na jego dobre cechy. Ztekstów wynika, że bycie dobrym, sprawiedliwym władcą jest niełatwym zadaniem. Zawsze znajdą się błędy lub dokonania, które można wytknąć czy chwalić. Wszystko zależy od punktu widzenia. To właśnie powinno być kluczem do analizy przedstawionych przez literatów portretów władców.